Όταν νιώθουμε ενοχές, τις περισσότερες φορές σημαίνει ότι έχουμε βάρος στη συνείδησή μας για κάτι που κάνουμε, λέμε, αποφασίζουμε κλπ. Αυτό, όπως είπαμε και παραπάνω, συμβαίνει σε όλους, πολλές φορές ακούσια, άρα δεν είναι ανάγκη να δίνουμε πάντα την ίδια προσοχή και βαρύτητα. Είναι πολλοί οι παράγοντες που επιδρούν στη συνείδηση του ανθρώπου, άλλοι σωστοί και δικαιολογημένοι και άλλοι υπερβολικοί και απαράδεκτοι.Σε ένα επίπεδο,η συνείδηση είναι έμφυτη στη φύση του ανθρώπου, όπως έμφυτη είναι η διάνοια ή το συναίσθημα. Λειτουργία της συνείδησης είναι να επιτηρεί σε ένα γενικότερο επίπεδο την πορεία της ζωής μας, και να διακρίνει κατά πόσο τη ζούμε σε φυσιολογικά και υγιή πλαίσια, ή το αντίθετο.Όταν η συνείδηση αντιληφθεί μέσα μας μια σκέψη ή πράξη που μας υποβιβάζει ως άτομα,τότε «ανάβει ένα προειδοποιητικό λαμπάκι», που είναι το βίωμα της ενοχής. Αν εκείνη την ώρα στραφούμε να ακούσουμε αυτό που έχει να μας πει η συνείδηση, τότε μας πληροφορεί εκτενέστερα σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε, και έπειτα μας αφήνει ήσυχους και ελεύθερους να επιλέξουμε. Αν αντιθέτως, προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τη φωνή της συνείδησης καταπιέζοντας μέσα μας το βίωμα της ενοχής, τότε δε θα μας πληροφορήσει, ούτε εκείνη την ώρα ούτε σε μελλοντικές περιστάσεις που θα χρειαστούμε τη βοήθειά της. Οι ενοχές, από την άλλη, θα παραμείνουν μέσα μας σε υποσυνείδητο επίπεδο, ίσως για πάρα πολύ καιρό και θα εκφράζονται άστοχα και παράλογα σε άλλα θέματα.Εδώ,λοιπόν, επιβάλλεται να δώσουμε προσοχή. Ο ενοχικός τύπος ανθρώπου, νιώθει υπερβολικά υπεύθυνος για τα πάντα και συνεχώς προσπαθεί να κάνει το σωστό.Μπορεί να δουλεύει περισσότερες ώρες από αυτές που αντέχει και αμείβεται, μπορεί να είναι υπερβολικά και πάντα διαθέσιμος σε φίλους που έχουν μια ανάγκη ή χρειάζονται βοήθεια.Το άτομο καταλαμβάνεται σε πολλές περιπτώσεις από αίσθημα έντονου φόβου για να εκδηλώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.Φοβάται να είναι διαφορετικός, γι’ αυτό σωπαίνει, εμφανίζεται άτολμος και συμφωνεί πάντα με τις προτιμήσεις και τα λεγόμενα των άλλων. Παραμένει παθητικός και αδύναμος ψυχικά να πάρει πρωτοβουλίες, όσο και αν αυτή η κατάσταση τον βλάπτει ανεπανόρθωτα και του είναι δυσβάστακτη.Ετσι,αφού γνωρίζουμε πως το άτομο αυτό πάσχει δεν του επιτρέπουμε να συνεχίζει.Στην περίπτωση του Πρωθυπουργού της Κυβέρνησης και όταν αυτός πάσχει,ταότε ο Λαός του λέει όπως και του είπε....:
Πάρε τον Αρκούδο σου,τις κούκλες σου και άντε στην Μαμά σου...!
