Ρίξε μια ζαριά καλή......

«Έτσι όπως είναι τα πούλια, αν φέρετε εξάρες, θα κερδίσετε το παιχνίδι, αλλά και την παρτίδα.» Ο γνωστός δημοσιογράφος Know Εverything σταμάτησε να κουνάει τα ζάρια στην κλειστή παλάμη του και κοίταξε αυτόν που όλοι πια πίστευαν ότι ήξερε τα πάντα. Η φωνή του ακούστηκε γεμάτη από ένα βαθύ ερωτηματικό: «Δηλαδή δε γνωρίζετε τη ζαριά που θα φέρω;».Η απορία του ενώθηκε με την απορία όσων παρακολουθούσαν την παρτίδα, μα η φωνή του καλεσμένου του ακούστηκε ήρεμη και καθησυχαστική: «Δε θέλω να τη γνωρίζω.Έχω επιλέξει να μην επεμβαίνω σε τίποτα απ’ όσα γίνονται, και το εφαρμόζω ακόμα και για κάτι απλό, όπως το να προβλέψω μια ζαριά.Το να την ήξερα, πριν σταματήσουν τελείως τα ζάρια, θα μου χάλαγε κάτι από την ομορφιά του παιχνιδιού. Ναι, μη σας κάνει να απορείτε, την ομορφιά του παιχνιδιού! Θα μου κατάστρεφε τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις αλήθειες,που χρειάστηκα πάρα πολλά χρόνια για να την ανακαλύψω. Γι’ αυτό ακριβώς διαλέγω να μην ξέρω το παρακάτω, ρίχνω τα ζάρια, όπως μου ζητάει το παιχνίδι, και η κίνησή μου κρύβει μέσα της τη λαχτάρα μου να φέρω την ευνοϊκή ζαριά».Ο Know Everything εξακολουθούσε να μην πιστεύει σε αυτό που υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να γίνει αλήθεια.«Δηλαδή, αν φέρω εξάρες, θα σας κερδίσω στο τάβλι; Εσάς; Εγώ;» .«Σας παρακαλώ…» Η φωνή του έδειχνε πως αισθανόταν προσβεβλημένος. Συνέχισε όμως, «Σας έχω πει πολλές φορές ότι δεν είμαι αυτός που νομίζατε… θα σας παρακαλούσα λοιπόν να μην το ξεχνάτε…».Καθώς του μιλούσε, σήκωσε το χέρι του και τον έδειξε με το δείκτη του.«Εσείς!» Σταμάτησε για μια στιγμή και, αφού τον κοίταξε επίμονα, συνέχισε: «Εσείς από μόνοι σας μου δώσατε κάποιες ιδιότητες, επειδή έτσι σας… βόλευε. Από μόνοι σας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, εδώ στο τάβλι που παίζουμε, θα γίνει αυτό που δε θα τολμούσατε ούτε να φανταστείτε. Αν φέρετε αυτή τη ζαριά, θα με κερδίσετε» .Το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο δεν άντεξε. Ήθελε να εξασφαλίσει κάτι σε αυτή την περίπτωση. Κάτι όχι γι’ αυτόν προσωπικά, όπως στα σίγουρα θα έκανε πριν από αυτή τη σημερινή ασυνήθιστη εμπειρία. Ήθελε κάτι μεγάλο, κάτι ανάλογο της αξίας του συμπαίκτη του. Κάτι μοναδικό και σπάνιο, όπως ήταν και το να έχανε εκείνος σε ένα παιχνίδι. Ήθελε μια πολύτιμη και μοναδική πληροφόρηση για ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό ήθελε. Μια απάντηση που κανείς δεν ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή.Η φωνή του ακούστηκε δειλή και ταπεινή: «Ξέρετε… εμείς όταν κερδίζουμε στο τάβλι…» Δεν τόλμησε να τελειώσει τη φράση του. Πρώτη φορά τον έβλεπαν να διστάζει για κάτι. Ο Know Everything να διστάζει, μερικές ώρες νωρίτερα, κανείς δε θα το πίστευε για το συγκεκριμένο δημοσιογράφο.«Πείτε μου… δεν υπάρχει λόγος να με φοβάστε. Δεν είμαι τιμωρός. Δε θα μου πήγαινε ποτέ αυτό, αν κι εσείς, εδώ που τα λέμε, με κάνατε τη μεγαλύτερη απειλή σας. Πείτε μου.» Η φωνή του συνέχιζε να ακούγεται το ίδιο δειλά με πριν, αν όχι περισσότερο: «Να… ξέρετε… συνηθίζουμε, όποιος χάνει την παρτίδα, να δίνει στον άλλο που την κέρδισε… κάτι…».«Α, μάλιστα.Τι θα θέλατε λοιπόν σαν βραβείο για τη νίκη σας… αν φέρετε εξάρες;».«Να,νομίζω ότι θα… αν ήταν δυνατόν… να μας λέγατε μια ιστορία…Το πώς ξεκίνησαν όλα αυτά…».Δίστασε και πάλι. Η φωνή του αντιπάλου του στο τάβλι ακούστηκε ήρεμη.«Όλα αυτά… τα ποια;» Η γαλήνη της φωνής του και η απλότητά της συμπεριφοράς του τον βοήθησαν να πάει πιο κάτω, ρωτώντας τον: «Να! Αυτά που λέμε ζωή».Το είπε και αμέσως ξεφύσησε ανακουφισμένος που τα κατάφερε να πει αυτό που τον έκαιγε.Η απάντηση δεν άργησε καθόλου.«Πολύ καλά. Έχετε κάτι λιγότερο από πέντε τοις εκατό πιθανότητες να φέρετε εξάρες.Αν κερδίσετε, θα σας πω όλα όσα ξέρω για το μακρινό τότε, αλλά και τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια» .Η κάμερα ζουμάρισε στην κλειστή παλάμη του δημοσιογράφου Know Everything,καθώς κουνούσε τα ζάρια. Ένας τεχνικός πλησίασε ένα ευαίσθητο μικρόφωνο δίπλα στη χούφτα του.Ο χαρακτηριστικός ήχος, που κάνουν τα κόκαλα χτυπώντας μεταξύ τους, αντήχησε από άκρη σε άκρη του πλανήτη, απ’ όλες τις ανοιχτές τηλεοράσεις. Η κάμερα συνέχιζε να ζουμάρει στα ζάρια όταν, απελευθερωμένα πια από το χέρι του, στριφογύριζαν ανάμεσα στα λιγοστά πούλια.Τέσσερα πούλια από τη μια πλευρά, την πλευρά του γνωστού δημοσιογράφου, που βρίσκονταν στο έξι, ενώ από την άλλη πλευρά, την πλευρά του καλεσμένου του, βρίσκονταν μόνο δύο πούλια, και μάλιστα στον άσσο.Όλοι οι θεατές κρατούσαν την ανάσα τους. Κάποιοι από αυτούς έκαναν και ό,τι μαγικά ήξεραν μπας και επηρέαζαν το αποτέλεσμα• σταυροί, πεντάλφα και άλλα μυστηριακά σχήματα γέμιζαν τον αέρα σχεδόν παντού όπου υπήρχε ανοιχτή τηλεόραση. Το πρώτο ζάρι σταμάτησε σχεδόν αμέσως. Έξι. Το άλλο συνέχισε να κάνει κύκλους. «Αφού το ένα είναι ήδη έξι, οι πιθανότητες να κερδίσετε ανέβηκαν. Είναι λίγο πιο πάνω από το δεκαέξι τοις εκατό.» Η φωνή του, τελείως ήρεμη, ίσα που ακούστηκε να υπερκαλύπτει το θόρυβο από τις τελευταίες περιστροφές του δεύτερου ζαριού που, λες και ήθελε να παρατείνει την αγωνία όλων, έδειχνε ιδιαίτερη επιμονή στο γυροβόλι του.Το ζάρι στριφογύριζε στη μια γωνιά του ταβλιού λες κι είχε γίνει σβούρα. Αφού έπαιξε για λίγο ακόμα με την αγωνία του Know Everything, αλλά και τη λαχτάρα των δισεκατομμυρίων θεατών, σταμάτησε. Έξι! «Έξι! Έξί!» .Πετάχτηκε πάνω ο δημοσιογράφος και η φωνή του, ξεφωνητό εκτονωμένης αγωνίας και λυτρωτικής ανακούφισης, ενώθηκε με τις ασυναίσθητες κραυγές όσων βρίσκονταν στο στούντιο, κάμεραμεν, ηχολήπτες, ο παραγωγός της εκπομπής και ακόμα κι εκείνος ο ξεχασμένος σε μια γωνιά ψυχίατρος, όλοι είχαν πανηγυρίσει φωνάζοντας: «Έξι!».Αυτός που όλοι ένιωθαν ότι ήξερε τα πάντα, αν και ο ίδιος απλά έλεγε ότι ήξερε πολλά, χαμογέλασε, αν και είχε χάσει την παρτίδα. «Θα μπορούσα να έχω λίγο νερό; Θα το χρειαστώ. Η ιστορία είναι μεγάλη.Ελπίζω να μη σας κουράσει».«Δηλαδή, θα μας πείτε;».Ο Know Everything έδειχνε να μην πιστεύει στ’ αυτιά του.Θα μάθαινε, και μαζί του θα μάθαιναν και όλοι πάνω στον πλανήτη, όσα κανείς δεν ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή.«Κοιτάξτε. Είναι αλήθεια ότι δε δίνω ποτέ υποσχέσεις, γιατί μια υπόσχεση μπορεί να περιορίσει την αναζήτηση, που τη θεωρώ πολύ, μα πάρα πολύ σημαντική. Ίσως μάλιστα η αναζήτηση να είναι και το σημαντικότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα. Τώρα όμως θα κάνω αυτό που σας υποσχέθηκα. Βλέπετε, αφορά το πολύ παλιό, ακόμα και με τα δικά μου κριτήρια, παρελθόν, οπότε η αναζήτηση δεν κινδυνεύει καθόλου θα έλεγα μάλιστα πως, με όσα θα σας πω, μάλλον θα δυναμώσει η σημασία της».Κοίταξε το ποτήρι με το νερό που μόλις του είχαν φέρει, το πήρε στο χέρι του, ήπιε μια μεγάλη γουλιά, κάθισε ακόμα πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και άρχισε:«Όλα ξεκίνησαν από ένα “γιατί”.Το ερωτηματικό είχε γεννηθεί ξαφνικά μέσα μου…».«Ναι, ξέρω.Και σήμερα το “γιατί” είναι βασανιστικό» πετάχτηκε, και την ίδια στιγμή βλαστήμησε μέσα του τον εαυτό του για το δημοσιογραφικό του χούι που δεν άφηνε κανέναν από τους συνομιλητές του να ολοκληρώσει μια φράση.Ο συνομιλητής του όμως δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.«Ίσως να είναι η ίδια λέξη και σήμερα. Μα για να αντιληφθείτε τη σημασία που είχε τότε για μένα, θα έπρεπε να παρακολουθήσετε την τότε ζωή μου, αν και η ζωή, ως όρος, δεν υπήρχε ακόμα.Δε θυμόμουν το πότε γεννήθηκα….........