Εκεί που περπατούσα, στα στενά, σκοτεινά, όσο μπορούν να είναι, δρομάκια της πόλης, σταμάτησα να σκέφτομαι και απλά σήκωσα το κεφάλι ψηλά και κοίταξα τον νυχτερινό ουρανό και ήταν όλα εκεί, φωτεινά όπως πάντα. Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, κρυστάλλινη στα μέσα του Γενάρη, ένα φιλόδοξα ανοιξιάτικο σκηνικό. Και άρχισα να νιώθω τον αέρα να παγώνει το πρόσωπό μου και τα μάτια μου να δακρύζουν. Συνεχίζω να περπατώ στα δρομάκια και τα φώτα από τις κολώνες διαγράφουν την πορεία. Και αρχίζω να μεγαλώνω, νιώθω να γίνομαι Μικρός Πρίγκιπας στον πλανήτη του. Είμαι μεγάλη και μπορώ από ψηλά να θαυμάσω τα καλλιτεχνήματα του κόσμου. Και χωρίς να το καταλάβω μικραίνω και πάλι αλλά τα πόδια μου δεν αγγίζουν πια το έδαφος. Αιωρούμαι...ναι! Οι πόλεις φωτισμένες φαίνονται από ψηλά σαν παιχνίδια, λαμπιόνια χυμένα άλλοτε ακατάστατα και άλλοτε τακτικά. Σκιές δημιουργούν εικόνες και η φαντασία ξυπνά, μιας και όλα κρύβονται μες στη νύχτα τόσο επιδέξια. Και να που κινούμαι πιο γρήγορα τώρα και τρέχω προς την ανατολή και το φως που ξεπροβάλλει από τον ορίζοντα είναι τόσο έντονο και σαν να θέλει να μου χαρίσει την πιο όμορφη αυγή αρχίζει να αλλάζει χρώματα τόσο γρήγορα που περιπλέκονται μεταξύ τους, αλλά πάλι περίτεχνα λες και είναι δημιούργημα κάποιου ζωγράφου. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τον ορίζοντα. Και ξαφνικά ο ήλιος είναι στο κέντρο και η εποχή είναι καλοκαίρι και θέλω να δροσιστώ. Από εκεί ψηλά λοιπόν ρίχνω μια βουτιά στα πιο όμορφα νερά και φτάνω βαθιά, τόσο βαθιά που τα νερά σκουραίνουν. Ανοίγω τα μάτια και απολαμβάνω αυτήν την απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το νερό. Και αυτή η αργή κίνηση του σώματος μέσα του και η αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα του...δεν είναι πολύ ερωτικό?Αναρωτιέμαι...και βγαίνω στην επιφάνεια αργά αργά και απελευθερωμένη απ'όλα, μ'ένα χαμόγελο στο στόμα...καθαρή πια!Αμαζόνα-Πειραιάς
